เด็กที่เผลอหลับขณะลุกขึ้นยืน—ใช่ ยืนขึ้น! คุณปู่วัย 80 ปีสองคนขี่จักรยาน—ใช่ บนจักรยาน—โดยมีกระเป๋าถือเพียงใบเดียว ไม่มีอะไรอื่นอีก ผู้หญิงคนหนึ่งข้ามพรมแดนจากยูเครนไปยังโรมาเนีย เธอร้องไห้ด้วยความโศกเศร้าและหลากหลายอารมณ์ขณะอุ้มแมวไว้ในอ้อมแขน แม่และลูกสองคนของเธออยู่คนเดียว หิวมาก กำลังกินซุปร้อน ๆ ที่อาสาสมัครนำมาให้พวกเขาอย่างสิ้นหวัง คู่สามีภรรยาสูงอายุซึ่งเห็นได้ชัดว่าเป็นชาวนา เดินข้ามสะพานที่กั้นระหว่างสองประเทศ ทั้งคู่จูงมือกันออกจากบ้านเกิดเดินกะโผลกกะเผลกเพราะเดินไม่ได้แล้ว แต่พวกเขาอยู่ด้วยกันเพื่อหาทิศทางใหม่
ใบหน้าที่เหนื่อยล้า เหนื่อยมาก เหนื่อยเกินไป;. หมดแรง, ซู่ซ่า, สกปรก
และ 90% ของคดีนี้ไม่มีแผนแน่นอน พวกเขาไม่รู้ว่าพวกเขาจะไปที่ไหนหรือนอนในคืนถัดไป พวกเขาไม่รู้ว่าพวกเขาจะดำเนินชีวิตต่อไปอย่างไร ใช่ ใบหน้าเหล่านี้แสดงถึง “ความโล่งใจ” ที่รอดพ้นจากสงคราม แต่เบื้องหลังทุกย่างก้าว ทุกเมตร และทุกกิโลเมตรที่เดินทาง มีความโศกเศร้าที่ต้องสูญเสียทุกสิ่ง โหยหาบ้านเกิดที่ถูกทิ้งร้าง ความทรงจำอันดำมืดเกี่ยวกับมือวางระเบิด และเส้นขอบฟ้าที่ไม่ชัดเจน ทั้งหมดคือความไม่แน่นอน
นั่นคือสิ่งที่ฉันเห็นทุกนาทีของวันนี้ ยืนดูที่จุดผ่านแดนโรมาเนีย-ยูเครน การได้อยู่หน้าประตูที่เปิดรับชาวยูเครนทุกคนที่เดินทางออกนอกประเทศ—เพื่อดูใบหน้าที่อ่อนล้าเหล่านั้น—ได้ยินผู้คนมีความรู้สึก “โล่งใจ” ปนเปกัน แต่ก็เจ็บปวดที่ต้องจากบ้านเกิดไปด้วย—เป็นสิ่งที่ฉันจะไม่มีวันลืม คำถามมากมาย; ความกลัวมากมาย ความไม่ไว้วางใจ; กลัวอนาคต การบาดเจ็บ; ความหวาดกลัว; ความต้องการทางอารมณ์ สิ่งเหล่านี้เป็นผลกระทบรองและเป็นอันตรายของสงครามที่ไม่มีตรรกะ (หากมีสิ่งที่เรียกว่าสงครามตรรกะ) เพราะสงครามไม่เพียงแต่ทำลายบ้าน อาคาร โรงพยาบาล และถนนเท่านั้น แต่ยังทำลายความฝันด้วย
สงครามทำลายความฝัน ความปรารถนา แผนการ วัยเด็กที่มั่นคงและมีความสุข งานทั้งหมด และความเสียสละของชีวิตหลายปี
หลังจากผ่านไปเจ็ดชั่วโมงที่ชายแดนและแม้แต่ไม่กี่นาทีในฝั่งยูเครน ไม่มีใครสามารถสรุปเป็นอย่างอื่นได้นอกจากว่ามันน่าเศร้าและไร้ความหมาย
“ฉันอายุ 82 ปี และพวกเขาทำลายบ้านฉันทั้งหลัง” คุณยายจากเมืองเออร์พิน ซึ่งเป็นเมืองที่ถูกกลุ่มติดอาวุธรัสเซียโจมตีอย่างหนัก “แต่ก่อนที่ฉันจะตาย ฉันจะกลับไปที่ Irpin เพื่อสร้างบ้านของฉันใหม่” เธอกล่าวเสริมด้วยความกระตือรือร้นและรอยยิ้มจางๆ
พอรุ่งเช้า มีคนบอกบางอย่างที่ทำให้ฉันประทับใจ:
กลางคืนกำลังใกล้เข้ามา และเพื่อนบ้านมากมายกำลังมา โรงแรม เกสต์เฮ้าส์ และโบสถ์มีสิ่งอำนวยความสะดวกเพื่อให้ผู้ลี้ภัยสามารถอาบน้ำ กิน และนอนหลับอย่างสบายจนกว่าขบวนรถของพวกเขาจะมาถึงเพื่อพาพวกเขาไปยังจุดหมายปลายทาง
อย่างไรก็ตาม หลายคนไม่ยอมรับหรือปฏิเสธข้อเสนอดังกล่าวอย่างน่าทึ่ง หลายคนมาถึงด้วยความกลัว หลายคนไม่ไว้ใจคนแปลกหน้า “เราสูญเสียความสามารถในการเชื่อใจใครบางคนที่ไม่คุ้นเคย” หญิงสาวจากเคียฟกล่าว “ระหว่างทางมาที่นี่ เราพบพลเรือนที่ต้องการจะยิงใส่เรา เราเห็นคนติดตามเรา เราไม่รู้ว่ามีใครไล่ตามเราหรือไม่ เราสูญเสียความสามารถในการเชื่อและไว้วางใจ”
สงครามทำลายคุณค่า หลักการ และความปิติที่ออกมาจากผู้คนที่ใจดี และในขณะเดียวกันก็นำมาซึ่งความทุกข์ด้วย
23.00 น. ได้เวลาไปพักผ่อน ทั้งที่ยังติดภาพเด็กแปดขวบที่ผงกหัวหลับอยู่ อย่างไรก็ตาม ถึงเวลาพักผ่อนแล้ว ขณะที่ฉันนอนลงบนเตียงที่นุ่มสบายในห้องที่มีความร้อนสูง ฉันพยายามทำให้ตัวเองอยู่ในสถานที่ของคนที่ทุกวันนี้ต้องเดินเป็นระยะทางหลายกิโลเมตรเพื่อไปให้ถึงชายแดน และพรุ่งนี้ฉันจะได้พบพวกเขา และมันจะเป็นเรื่องราวเดียวกันอย่างแน่นอน—ภาพเหมือนเช่นเดิม
อย่างไรก็ตาม ฉันต้องการเน้นให้เห็นบางสิ่งที่เป็นบวกท่ามกลางเมฆมืดมากมาย: ความเอื้ออาทรและความตั้งใจของผู้คนจำนวนมากที่อาสาช่วยเหลือผู้ลี้ภัยทั้งทางวัตถุและทางอารมณ์ ช่างดีเหลือเกินที่ได้เห็นผู้คนมากมายทำทุกวิถีทางเพื่อช่วยเหลือผู้ยากไร้เหล่านี้! มันทำให้ฉันพูดไม่ออก ช่างเป็นโลกในอุดมคติ!
—Adrian Duré ทำงานเป็นโปรดิวเซอร์และผู้สร้างภาพยนตร์สารคดีให้กับ Hope Media Europe ซึ่งเป็นเครือข่ายทีวีอย่างเป็นทางการของ Seventh-day Adventist Church ใน Inter-European Division
—Simon Knobloch โปรดิวเซอร์ของ Hope Media Europe และ Adrian Duré อยู่กับทีมโปรดักชั่นของพวกเขาในเมือง Marmatiei ประเทศโรมาเนีย เพียงไม่กี่เมตรจากจุดชายแดนที่พลุกพล่านและอพยพย้ายถิ่นฐานมากที่สุดแห่งหนึ่งในช่วงไม่กี่วันมานี้ ซึ่งคาดกันว่า ชาวยูเครนราว 2.3 ล้านคนออกจากประเทศเพื่อค้นหาขอบฟ้าใหม่
เร็วๆ นี้ ภาพยนตร์สั้นชุดที่มีเรื่องราวของผู้คนที่อพยพไปยุโรปจะเผยแพร่ทั่วดินแดนยุโรปและทั่วโลก เพื่อจูงใจให้ประชากรช่วยเหลือ บริจาค หรือรับผู้ลี้ภัยชาวยูเครนหลายพันคนที่กำลังมองหา ที่พักพิงโดยเฉพาะในดินแดนยุโรป
Credit : สล็อตเว็บตรง
